هایدگر معتقد است در دنیا دو وجه اساسی برای هستی وجود دارد: مرتبه فراموشی هستی و مرتبه اندیشیدن به هستی. وقتی فرد در مرتبه فراموشی هستی است، در دنیای اشیا میزید و خود را در سرگرمی های زندگی غرقه می کند: فرد به پایین کشیده می شود تا هم مرتبه ی اهداف بی ارزش شود و در آنها مستغرق. فرد خود را تسلیم دنیای روزمره و دلواپسی برای شیوه وجود چیزها می کند.
اما در مرتبه اندیشیدن به هستی، شگفتی فرد تنها در شیوه وجود چیزها خلاصه نمی شود. زیستن در این مرتبه به معنای آگاهی دائمی از هستی است. در این مرحله فرد متوجه مسئولیتش در قبال وجود خویش می گردد و از آنجا که فقط در مرتبه هستی شناختی ست که فرد با خودآفرینندگی خویش در تماس است، تنها در همین جاست که نیروی تغییر خویش را به چنگ می آورد. بی شک چنین مهمی جز با خواندن، آموختن و اندیشیدن حاصل نمیگردد.
